nieuwe poging week 1

Henk en Fem in Japan
De eerste stap op Japanse bodem was als thuiskomen, temparatuur van een graad of 24, duidelijkheid(behalve de taal) en orde op straat (geen lawaaierig straatleven), westers geklede gezond-uitziende mensen die allen hun normale ding aan het doen zijn.
Als je van Vietnam rechtstreeks naar Japan reist, kom je van één van de armste Aziatische landen in het rijkste Aziatische land en dat is goed te merken: buitenlandse produkten in overvloed, geen industrie van (nep) namaak artikelen, hygiene volgens westerse normen en beschaafd en goed gemanierd gedrag. De grootstedelijke Japanse vrouw is een goed geklede dame, de mannen zijn bijna allen van het type bankemplyé, en de jonge kinderen lopen er volgens de laatste mode gekleed bij.
De Japanner is gewend zijn private leven op een klein oppervak door te brengen: ze wonen klein. Het sociale/familie leven (eten, vertier etc.) vindt meestal buitenshuis plaats. Dit 'denken in kleine afmeting' zie je overal terug met name in de manier van bouwen, deze is zeer compact en degelijk.
Nu gaat Fem verder met ons dagboek:
Maandag 1 juni:
Na vertraging op Schiphol kon ik gelukkig in Istanbul op tijd overstappen. Mijn horloge moest zeven uur vooruit, dat was weer even wennen. Henk was mooi op tijd, hij was poepie bruin, bijna onherkenbaar na drie maanden. Ik had een kamer geboekt in een Mercure hotel in Narita vlak bij het vliegveld omdat we vrij laat in de avond aankwamen. Heerlijke bedden, een badkamer, koelkast, tv, waterkoker en op de bedden lagen lange witte slaaphemden. Heel sjiek en dat in de aanbieding voor nog geen €25,- pp. Het Engels van het personeel was slecht, maar ze namen je gewoon bij de hand en hielpen je, om een kluisje te openen was de intructie in het Japans.
Dinsdag 2 juni:
Uitgebreid ontbeten in het restaurant, rijst, gebakken groenten, sla en verder alle normale dingen. De wc was helemaal te gek, ik ging zitten op een verwarmde bril (jakkie) en naast de wc was een arm met bediening in het braille en Japans. Een knopje was om warm water tegen je poepert te spuiten, een andere straal spoelde je kruis schoon en er was een knopje en dan kwamen er water en herrie geluiden uit, zodat de buren je wc geluiden niet horen! De doortrekker was een sensor tegen de muur. Het was even zoeken, maar dan heb je ook wat! Verder hebben ze ook hurk wc's, erg oncomfortabel.
Narita is een stadje met een prachtige tempel en park. Overal waren loketten, waar mensen dingen betaalden. Maar nergens een woord Engels (alleen "no admittance"). Het bleek dat alles gratis was, als je je schoenen maar uit deed en de mensen kochten geluks/gebeds briefjes om aan een rekje te hangen. Een paar mensen liepen in traditionel kleding, best mooi. Het was lekker weer, zo'n twintig graden en af en toe zon. 's Avonds oa Gyoza, (soort dumpling met varkensvlees) gegeten, omdat dat aanbevolen werd en andere blanken om ons heen aten dat ook. Ik at keurig met stokjes, helaas zit mijn kleding nu onder de vlekjes, henk vindt met stokjes eten 'onnodige flouwe kul'.
Woensdag 3 juni:
Met de sneltrein naar Tokyo, dat duurde een uur, daarna nog met de metro. In de stromende regen moesten we het hotel zoeken. Dat was wel lastig, want alleen de hele brede straten hebben een naambordje. Het backpackers hotel ligt op tien minuten lopen van het station Minami-Senju. Onze kamer is 1.60 breed en 2.75 meter lang, we hebben een raam, deur, tv,wifi en een soort kast en crocks. Op de grond liggen Japanse matten, waar je niet met je schoenen op mag. Het bed bestaat uit twee opgerolde, dikke, doorgestikte dekens, dat is het matras en een deken in een hoes. In de kussens zitten een soort kralen (afgeknipte rietjes?), keihard, maar het vormt zich naar je hoofd. Alles went. Hier slapen we wel vier nachten a 20 euri pppn! Er is een koelkast, magnetron en heet water automaat.
We hadden een drie daags metro abonnement gekocht, erg handig. De eerste dag gingen we de metro uitproberen, als je het snapt is het wel logisch. Henk wilde graag een Apple note book kopen. Akihabara is een hele wijk met electronica en herrie. Het notebook was uitverkocht en we zijn de hele stad afgeweest. Handig hoor, zo'n metro pas. In de Apple stores was het beredruk en er was meestal één persoon die Engels sprak. In de metro en op straat zie je dat de mensen keurig gekleed gaan en goed verzorgd eruit zien. Mannen in witte overhemden en jongeren erg modisch. Ik zag een meisje met een geruit dirndljurkje met petticoat en hoge kousen en zij vertelde dat het 'lolota' stijl was.
Het eten. Meestal is er een kaart met plaatjes of er staan geplasticifeerde borden eten in de etalage. Er is veel keus: stokjes met kippevel, maagjes, hartjes, tenen, kontjes, kraakbeen en gelukkig ook kippedijen. Ik vroeg groene thee en kreeg dikke groene drab, het leek wel lemon grass tea. Smaakte neutraal.
Donderdag 4 juni:
Omdat we toch wel erg hard op die zg futons lagen, kregen we er ééntje bij. Ze hebben voor westerners ook gewone bedden, maar nu even niet!
Dit was een dag voor de touristische attracties, om te beginnen met het keizerlijk paleis. Er was een groot park, busladingen met touristen. Helaas kwamen we niet verder dan een boogbruggetje met in de verte het dak van het paleis. Je moest drie maanden van te voren een ticket kopen om langs het paleis te lopen. Het was heerlijk weer en mensen kijken was ook leuk.
Daarna naar Ginza, een dure winkels wijk. Veel Japanse merken, maar ook Armani en consorten. Hoge kwaliteit en hoge prijzen, erg mooi. Kijken en niet kopen. De Japanse vrouwen hebben maat 34. We hebben voor Sanne Korver "tabby's" gekocht, kimono sokken van katoen met een zooltje en grote teen uitsparing. Op de kimono afdeling hadden ze alleen stoffen, je kimono's moest je laten maken. Geen confectie dus. Toevallig zat er nog een Apple store tussen de kledingwinkels en ja hoor, ze hadden een 'golden notebook' voor Henk. Nadat hij een verrukkelijke hamburger scoorde bij Lotteria (een hamburger keten die ook in Vietnam was) kon zijn vakantie niet meer stuk!!
Vrijdag 5 juni:
In Peru met Thea ging alles snel en efficient: half zes op, ontbijt en zes uur weg. Hier zitten we beneden bij de receptie te eten en komt iedereen een praatje maken. Het ontbijt duurt vaak een uur, dus ander tempo. Ze hebben hier ook een probleem met de vergrijzing, te veel ouderen en de jongeren hebben vaak maar één kind. De huisvesting is erg krap in de stad. Pensioenen zijn onbetaalbaar geworden en Japan importeert veel voedsel uit Rusland en Amerika.
We gingen weer verder met tourist zijn. Dit keer naar het Ueno park met vijvers, veel groen, tempels (eentje met vossen met een rood slabbetje) een stupa en veel musea. Omdat we de rituelen niet kennen, snappen we er niets van. Er waren ook kopieen van de beelden van Rodin (De denker en de burgers van calais en de hellepoort). Het was lekker weer en al die natuur midden in de stad heeft wel wat. Daarna ging Henk z'n eigen ding doen (fietsenzaak en computer dingen) en ik ging naar Harajuki, de wijk met kleding voor jongeren. Naast Vivienne Westwood was er ook de H&M, forever 21, Zara en alles qua punk, gothic, lolita en normale kleding. Het publiek zag er vreselijk hip en leuk uit, erg gezellig en relaxed. Daarna ging ik nog even naar de Japanse eiffel toren, in een kantoren wijk, hij was rood, hoog en niets aan. En toen ging het regenen.
Zaterdag 6 juni.
Rustdag, wasdag, keuteldag .
Naast alle Japanse tenten hebben ze ook de Macdonalds, Burger King en Starbucks. Goede koffie is moeilijk te vinden, dus nu gaan we vaak naar de Starbucks met heerlijke cappuchino, maar geen worteltaart want dat vinden ze vies hè.Als je binnenkomt roept het hele personeel ko-ni-shi-wah en als je weggaat hoorde ik volgens mij arri-gatoh.