Japan, de derde week
Door: Henk en Fem
20 Juni 2015 | Japan, Nagano-shi
[henk]
Beleefdheidsregels
Voor een niet Japanner is groeten-, bedanken- en hulpvaardig zijn op z’n Japans wel erg overdreven, maar ik heb, ook bij de jongeren gemerkt dat dat toch heel gewoon is en deel uitmaakt van hun cultuur. Bijv. Voor dat de treinconducteur de treincoupé binnen stapt maakt hij in de deuropening een hoofse buiging (bij het verlaten, draait hij/zij zich om en doet diezelfde groet) ter begroeting van alle passagiers. Eénmaal binnen groet (en controleert) hij/zij de zojuist ingestapte passagiers nog eens individueel. Als je een restaurant, winkel of kroeg binnenstapt/verlaat word je hartelijk ontvangen/uitgeleide gedaan met een (koorzangachtige)groet van het voltallige personeel: ik kan daar maar slecht aan wennen want zoveel aandacht voor mijn persoontje past niet bij mij.
Roken
Wat er wel en niet wettelijk geregeld is wat betreft roken in publieke ruimtes, is mij niet duidelijk: afwijkend van wat wij kennen is het feit dat heel vaak ‘roken op straat’ verboden is, je ziet dan speciaal ingerichte ‘verdomhoekjes' voor de roker in de openlucht. Opvallend is dat roken in een restaurant vaak is toegestaan en daar dus veel wordt gerookt: kennelijk ervaart de Japanner dat niet als storend en ongezond voor anderen!!! Ik vond het zelfs vies!!
Lengte van de mensen
De eerste generatie Japanners van na de oorlog is erg klein!!!, meestal zijn ze ook licht en tenger. Ook de 2e generatie is gemiddeld niet erg groot maar je ziet al duidelijk dat ze groter, maar vooral, dikker zijn. Deze twee generaties zijn verantwoordelijk voor de nu (nog***) geldende standaard maatgeving: m.a.w. breedte-, lengte- en hoogte-maten van o.a. kamers, toiletten, zitplaatsen (algemeen: bankjes, stoelen) zitplaatsen in openbaar vervoer (met uitzondering van treinen), hoogte van deuren, ramen en spiegels. Voor westerlingen zoals ik, met een gemiddelde lengte van tussen de 1,75 en 1,85 m. is dat, op z’n minst gezegd, onpractisch/onprettig. Maar wij zijn ‘passers-by’ met ons hoeft in deze (nog) geen rekening te worden gehouden…….waar echter wel rekening mee gehouden moet worden is de jonge (3e) generatie Japanners. Ik heb, vooral in de grote steden, veel tiener-jongens en -meisjes gezien die echt een stuk groter (forser) zijn dan hun ouders, lengtes van 1,70 tot 1,80 beginnen meer en meer regel te worden. Deze en volgende generaties hebben en krijgen een groot probleem(***) met de kleine beweegruimtes in-huis, op-straat, in openbare ruimtes en niet te vergeten in bussen en trams. Het kan m.i. niet erg lang meer duren of dat zal drastisch aangepast moeten worden.
Welvarend
Gemiddeld genomen is Japan rijk, welvarend en westers: het auto-bezit is hoog, de mensen zijn goed, vaak zelfs modieus, gekleed en de Japanner houdt van shoppen. Iedere Japanner (ook 65-plussers en schoolgaande kinderen) heeft een smartphone (opvallend veel iphones en recente/dure modellen). De jongste generatie Japanners zijn gamers: meer dan gemiddeld in west-europa (dat denk ik, maar zeker weten doe ik het niet) heb je hier grote ‘game-hallen’, waar ouders met veelal nog jonge kinderen gezellig zich vermaken. De graat van automatisering in de doe en denk sectoren moet wel erg hoog zijn want de Japanner is, letterlijk gezien, geen harde werker.
Afval
Japan produceert extreem veel verpakkingsafval (een welvaartsverschijnsel), zoals eerder gezegd de supermarkten (mini,midi) en andere winkeltjes met etenswaren liggen vol met uitbundig (vaak dubbel) verpakt voedsel. Het scheiden van dit afval daar zijn ze erg goed in, maar ik vraag me af waarom er niet eerst eens goed wordt nagedacht over 'de hoeveelheid afval die men produceert’ en 'of dat niet minder kan?’ Kennelijk is de Japanner hier totaal niet mee bezig!!!. Bovendien is het verdomd moeilijk je afval op straat, in winkelcentra en ander publieke ruimtes, kwijt te raken: er zijn ‘nergens’ afval/prullebakken of ze zijn er wel maar dan heel erg moeilijk te vinden. Maar hoe doen de Japanners dat dan? Heel simpel de Japanner neemt de door hem/haar geproduceerde afval netjes mee naar huis. Met als gevolg dat er absoluut nergens zwerfvuil ligt: Japan is Spic and Span.
[Dagverslag Fem]
Zaterdag 13 juni. Kyoto.
Aan het verslag gewerkt met Henk’s nieuwe notebook en uren zitten pielen om de foto’s bij te voegen. Vijf van de vijfentwintig zijn niet geplaatst. Apple werkt anders dan Windows.
In ons grote Japan boek werd de brug van Arashiyama aanbevolen, daar gingen we dus naar toe en met ons busladingen vol dagjes mensen. Op het eerste gezicht ziet de brug er niet uit, gewoon een asfalt weg, maar als je aan de zijkant kijkt, zie je dat ie van hout is en erg lang. Er was ook allemaal bootjes vertier. We hebben een wandeltocht gemaakt door het bamboebos, heel bijzonder. Het was snikheet en bewolkt. In de trein ging er een jongetje naast Henk zitten en toen hij zag dat hij naast een enge blanke zat, vloog hij weg en wilde niet meer gaan zitten.
Het eten was weer een feest: bij binnenkomst in het restaurant riepen de koks: “Yokosoo” (welkom) en gelijk kregen Henk en ik een pilsje aangeboden van een dronken man. Met gebarentaal ging het over gespierde benen. We kregen ook nog een spiesje met kippen nek aangeboden (yakkie)
Zondag 14 juni Kanasawa
Op het station Kyoto vroeg ik welke trein we moesten hebben, nou dat werd de Thunderbird van perron nul. James Bond en Harry Potter in één klap! Op naar het platteland, we zoefden langs een enorm meer, dorpen met lage huizen, eeuwige rijstvelden met reigers en die witte mini reigers, volkstuinen en veldjes met zonnepanelen. Volgens de Volkskrant was Kanasawa een rustig provinciestadje. Nou, echt niet. Een prachtig groot modern station met een Starbucks ernaast en vlakbij ons hotel. De kamer was klein, maar wel met alles erop en eraan (één bed van 1.20 x 1.85) en leenfietsen van het hotel. De fiets was voor Henk veel te klein, maar een gegeven fiets moet je niet in de bek kijken. We hebben eerst gekeken wat andere fietsers doen: gewoon over de stoep, laverend tussen de voetgangers en over de weg. De automobilisten zijn echt heel voorzichtig en de voetgangers ook. Het was heerlijk om met een temperatuur van 30 graden door de stad te gaan.
Bij het hotel zagen we geen gezellige eettentjes. We stonden voor een soort flatgebouw met allemaal verschillende reclame borden met etensplaatjes op de stoep. We vroegen aan een voorbijganger hoe dat nou zat: we moesten op de vierde verdieping zijn voor dat restaurant. Dat moet je maar net weten. Nadat we besteld hadden, kwam de serveerster met een keuze uit drie voorgerechten van de zaak: gestoomde slakken, krab met mayo en stukjes geen flauw idee. De slakken lieten we maar lopen.(yakkie). Ik bestelde rode wijn, daar zaten veel ijsblokjes in, erg waterig.
Maandag 15 juni Kanasawa
De musea waren dicht op maandag en omdat Kanasawa aan de kust ligt, wilden we naar het strand. Het dichtstbijzijnde strand was Komaiko, zes stationnetjes naar het zuiden. Nu verwachtte ik Zandvoort aan zee, waarbij de trein zowat de boulevard op rijdt. Nou, hier echt niet. Voor het station lagen een industrie terrein en een snelweg. Wij liepen dus richting de kust en toen kwam er een aardige Japanner, die ons met zijn auto naar de tunnel onder de snelweg door naar het strand bracht. Er was geen kip te zien, zelfs geen zee meeuw, wel een paar grote kraaien. Er was brandend zand, geen golfslag, een gesloten paviljoen en keurige openbare toiletten en voetdouches. In de middag ging de zon weg en wij dus ook. Ik had heerlijk in de zon gelegen en Henk had kilometers gewandeld. Terug in Kanasawa gingen we met de fiets door de oude samoerai wijk met klei muren (Nagamachi) en gezellige straatjes met veel kleine restaurantjes. We hebben een lekkere Italiaanse pizza gegeten uit een echte hout oven.
Dinsdag 16 juni Kanasawa
Naar de Kenroku-en-tuin, een landschapstuin, aangelegd volgens de Japanse principes van evenwicht, schoonheid en nog veel meer. Het was gewoon een mooi park, met een museum voor kunstnijverheid erin. Daarna naar het museum voor hedendaagse kunst, een enorm groot rond gebouw met rondom ook nog eens kunstwerken, helemaal prachtig.Er was een soort zwembad, waar mensen onder liepen, erg grappig. Nog even de markt (Omi-cho) bezocht, veel griezelige vissen, ingemaakte of zure groentes en erg weinig fruit. Sinaasappels gekocht, die waren echt vies bitter met veel pitten.
Het was warm en bewolkt, om vier uur begon het te regenen, erg verfrissend zo’n buitje.
Woensdag 17 juni Takayama
In de ochtend snel nog even op de fiets naar een tempel/shrine en weer naar het grote museum. Ik wilde ook onder het zwembad lopen en de rest van het museum zien. Heel aparte ervaring, moderne kunst is vooral iets beleven.
Met de trein naar Takayama, het laatste stuk ging per diesel trein, ook comfortabel. Takayama ligt in de Japanse Alpen en is bekend om de lak, hout en saké industrie en praalwagens voor een jaarlijks feest. Ook hebben ze Hida koeien met dooraderde biefstuk.
Eindelijk de bergen in. Het spoor liep hoog langs een rivier, door de bergen (echt geen Alpen hoor) en bossen met 50 tinten groen. Tja, hoe komt het zo groen? Juni is de regenmaand en toen we aankwamen was er een wolkbreuk en onweer. We namen een taxi en stonden tot boven onze enkels in het water om de koffers in de kofferbak te doen. Via hi-hostels hadden we een kamer in een tempel/ryokan geboekt. Bij binnenkomst moest je gelijk je schoenen uit doen, over vloerbedekking lopen en als je bij de houten vloer kwam, moest je stoffen sloffen aan en voor de wc moest je weer andere sloffen aan. Ik had hier over gelezen en wilde het niet geloven, maar het was echt zo. De kamer was ruim, maar met matten en futons voor drie personen. En weer van die ongemakkelijke kraaltjes hoofdkussens. Het was een boeddhistische tempel, want er lag een boek met Boeddha uitspraken op de kamer, voor als je niet slapen kon. Er was ook een onsen, een gemeenschappelijke badkuip. Je moest eerst op een krukje zitten en afwasbakjes water over je heen gooien (net als bij de hammam), dan in het hete water weken, dan eruit en je goed wassen en dan weer weken. Het water was bloedheet. Om in de onsen kamer te komen, moest je buiten om en mocht je houten kleppers aan.
Eten: we liepen langs een zaak met Papao (bij ons Bapao) en aten een gestoomd broodje met Hida koeienvlees (erg lekker) en daarna gingen we serieus eten. Een dienblad vol één haps schaaltjes en Henk had wel 50 gram gegrilde makreel. Dat was dus een volledig diner. Henk heeft in de supermarkt nog maar een bak diepvries spaghetti gehaald om in het hostel in de magnetron te doen.
Donderdag 18 juni Takayama
Die slaapmatten waren echt hard en we zijn nu toch echt te oud en stram om op de grond te slapen. Het hostel (onderdeel van het tempelcomplex) was verder prachtig, met soepel lopende schuifdeuren en latwerk met papier er tussen voor de ramen. Het werd al om half vijf licht buiten en dus ook in onze kamer. Behalve wij waren er nog twee gasten, een motor rijder en een oudere man.
In de ochtend gingen we naar de lokale markt om fruit te kopen, maar dat was er niet. Wel wortels. Het dorpje verkend, veel houten vakwerk huizen, musea en kleine winkels. Er waren verschillenden wandelingen uitgezet op de kaart en met borden langs de route. En toch “verdwaalden" we. Het was een tempel route, nou, je kon je lol op. Aan weerskanten van onze tempel stonden nog vijf tempels op een rij.
In het dorp ging ik een T-shirt kopen. In het mini -pashok moest ik mijn schoenen uit en doekje over mijn gezicht zodat mijn poeder / make up niet zou beschadigen!
Vrijdag 19 juni Nagano
’s Nachts stromende regen, maar gelukkig was het droog toen we naar het station liepen. Er zaten Fransen in de trein, maar die waren stom want ze zeiden niets. In Nieuw Zeeland hadden we overal contact met mensen om tips uit te wisselen en zo, maar hier is het erg stil op dat gebied.
Nagano is bekend van de Olympische spelen van 1998. Wij verwachtten dus een vriendelijk Alpen dorpje. Fout gedacht, het was gewoon een drukke provincie stad in een berg dal met het olympisch dorp in de verte. Ons hotel was pal tegenover het station, ik kon de omroepberichten gewoon horen! (maar niet verstaan). Heerlijk, al die trein geluiden. De kamer was weer klein, maar met een echt bed (1.20 x 185) en alles erop en er aan, zelfs een zelf soppend washanddoekje en een haarborstel en oor pullekers!
Bij de Starbucks troffen we een Amerikaans sprekende Japanner, een kennis van Shinji Ono (bekend bij voetballiefhebbers, ik dacht aan Yoko Ono).Hij vertelde dat hij niets wist over de gevolgen voor de mensen na de bom en na de ontplofte kerncentrales. Dit soort nieuws wordt niet gepubliceerd en de invaliden worden dus weggestopt.Verder vertelde hij dat de meeste mensen van 9 tot 5 werken, hun hele leven bij de zelfde baas blijven en overwerk wordt niet betaald. Het onderwijs in het Engels is ronduit slecht (we komen steeds bordjes tegen met enorme fouten) en mensen zijn te verlegen om het beetje Engels dat ze kennen, te spreken. Hij werd als uitslover gezien omdat hij goed Engels sprak. Het was een verademing om eens een keer echt met een Japanner te kunnen praten!
Zaterdag 20 juni
Japans hotel ontbijt met zoete broodjes, lunch en avondgerechten (beefcurry met nassi) en geen vers fruit of een bruine boterham met kaas!
We gingen naar een Japanse Spa met warm bron water (ze hebben hier ook aardbevingen en vulkanen). Mannen en vrouwen strikt gescheiden, een spa met hete baden binnen en buiten, sauna, stoombad, massage, gewoon alles. Maar geen relax stoelen en lekkere drankjes. Wel apart om mee te maken. En schoon dat we zijn! Er zat wel iets scheikundigs in het water, want mijn zilveren ring met gouden randje is nu zwart met goud.
Daarna ging Henk langs de rivier wandelen en ik ging naar de Zenkoji tempel met een stikdonkere gang onder het altaar. Als je sleutel kon vinden in het donker en die aanraakte, dan kom je later in het paradijs. Dus ik zit wel goed.
Het was prachtig weer en gezellig druk bij het enorme tempel complex.
-
20 Juni 2015 - 12:02
Leo Woltering:
Bedankt voor jullie levendige verslag.
Omdat morgen volgens mij nu net bij jullie begonnen is: FEm, van harte hoor!!! en Henk met zijn vaderdag... leg dat daar maar eens uit. Leo -
20 Juni 2015 - 12:31
Mivaro:
Hoi femenhenk,
leuk verslag weer. Er worden daar zoete broodjes gebakken begrijp ik. Die gestoomde broodjes ken ik van china. Ik vond ze eerlijk gezegd niet te eten. Klef, maar dat is ook inmiddels 36 jaar geleden, dus dat was een beetje uit mijn geheugen. Grappig al die beleefdheidsuitingen. Kan me voorstellen dat dat verlegen maakt. Groetjes Mieke en bas -
20 Juni 2015 - 19:05
Joke Abel:
Hallo Femke,
Leuk je verslag weer te lezen. Misschien kan je ons Nederlanders nog wat beleefdheidsfratsen bij brengen bij terugkomst!
Jammer dat we je verjaarskersen missen op de trimgroep, maar we feliciteren je allemaal van harte en wenen jullie samen een fijne dag toe!
Met vriendelijke groeten,
Namens de donderdagsporters van Hellas,
Joke -
20 Juni 2015 - 19:37
Thea:
Ook nog een keertje ,Fem van harte proficiat met je jaardag vanuit Bretagne .
We nemen een ballon rouge op je santee! -
20 Juni 2015 - 23:38
Chris:
Kan reus Henk geen hulp vragen aan een japanner ... als er 1 volk technisch is ! Have fun en succes met de borden
-
21 Juni 2015 - 10:49
Heike:
Hoi Henk en Femke, leuk om weer over jullie ervaringen te lezen. Misschien heb je nu een nieuwe roeping gevonden Fem en ga je de Japanners Engelse les geven :). Voor Henk is dit en walhalla met alle techniek op gebied van PC. Fijne verjaardag vandaag. Ik zal vanavond op je gezondheid proosten. Groet Ton en Heike -
22 Juni 2015 - 23:23
Piet En Dorien:
Hallo Henk en Fem, allereerst gefeliciteerd met je verjaardag Fem en ook die van Sanne. Wat een leuk verslag weer. We hebben net weer het 3e deel over het Japanse wildlife, het noordelijkste eiland Hokkaido bekeken op de BBC. Fijne voortzetting van jullie reis. Piet en Dorien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley